Dla Rodziców – Pedagog i psycholog

OGÓLNOPOLSKIE POGOTOWIE DLA OFIAR PRZEMOCY W RODZINIE – NIEBIESKA LINIA (0-800-20002)

Chciała uzdrowić niepełnosprawną córkę. Sama została przez nią uzdrowiona

Niejeden rodzic załamałby się po usłyszeniu takiej informacji. Są też i takie osoby, które nie dopuszczają myśli o niepełnosprawności swojego dziecka. Elżbieta Piotrowska na zaakceptowanie sytuacji potrzebowała 15 lat. Dzięki determinacji i wewnętrznej sile jest mamą nie tylko swojej Kasi, ale też gromadki uczęszczającej do Oligosu.

Czytaj dalej

Jak rozmawiać ze swoimi dziećmi

Masz zasadniczy wpływ na to jak twoje dzieci zareagują na przemoc, rozwód, czas spędzony w schronisku dla bitych kobiet i inne wydarzenia traumatyczne. Oto proponowany przewodnik w rozmowie z twoimi dziećmi:

Zajmij zdecydowane stanowisko w sprawie zachowania się twojego męża jednoznacznie wyjaśniające, że to zachowanie jest złe i szkodzi zarówno tobie jak i dzieciom.
Powiąż swoją akcję wprost z nagannym zachowaniem się męża. Ale nade wszystko nie podejmuj swoich akcji jeśli jego zachowanie nie jest w danym momencie złym i można je akceptować.
Ogranicz swoje potępienie jedynie do zachowań destrukcyjnych swojego męża.
Upewnij swoje dzieci, że je kochasz oraz, że inne osoby które je kochały, kochają je nadal
Zachęcaj i dodawaj odwagi dzieciom, aby wyrażały swoje emocje i uczucia w tym również lęk i niepokój, po to abyś mogłam ocenić czy dobrze sobie dają radę z aktualnymi sytuacjami.
Bądź realistyczną w ocenie dziecięcych stresów z przeszłości i aktualnej sytuacji; nie staraj się czyścić i wybielać wszystkiego.
Tak jak potrafisz to najlepiej bądź pozytywnie nastawiona wobec przyszłości.

Koniec z nudnymi „kazaniami”, czyli sugestie i porady dla rodziców

CZYM DZIECKO ŻYJE, TEGO SIĘ NAUCZY

Jeśli dziecko żyje w atmosferze krytyki, uczy sie potępiać.
Jeśli dziecko doświadcza wrogości, uczy się walczyć.
Jeśli dziecko musi znosić kpiny, uczy się nieśmiałości.
Jeśli dziecko jest zawstydzone, uczy się poczucia winy.
Jeśli dziecko żyje w atmosferze tolerancji, uczy się być cierpliwym.
Jeśli dziecko żyje w atmosferze zachęty, uczy ufności.
Jeśli dziecko jest akceptowane i chwalone, uczy się doceniać innych.

DEKALOG DLA RODZICÓW I WYCHOWAWCÓW

Nic upokarzaj dziecka, bo ono, tak jak ty, ma silne poczucie własnej godności.
Staraj się nie stosować takich metod, których sam w dzieciństwie nie akceptowałeś.
Pozwalaj dziecku dokonywać wyboru najczęściej jak możesz.
Jeśli zachowałeś się wobec dziecka niewłaściwie, – przeproś je i wytłumacz się. Nie bój się utraty autorytetu – dziecko i tak wie,’ kiedy popełniasz błędy.
Nigdy nie mów źle o dziecku, szczególnie w obecności innych osób.
Nie mów „zrobisz to, bo tak chcę” – Jeżeli musisz Czegoś zabronić, zawsze to uzasadnij.
Jeśli wydajesz polecenia dziecku, staraj się nie stać nim i mówić z góry swego autorytetu.
Nie musisz być za wszelką cenę konsekwentny, nie musisz być w zgodzie z innymi dorosłymi przeciw dziecku, jeżeli wiesz, że oni nie mieli racji.
Gdy nie wiesz, jak postąpić, pomyśl, jak ty poczułbyś się, będąc dzieckiem.
Staraj się być czasem adwokatem własnego dziecka.

(„Konwencja o prawach dziecka” przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ 20.11.1989r.)

Rodzicu bądź czujny!

Mój syn wcześniej mówił prawdę – teraz kłamie.
Moja córka staje się jakaś tajemnicza, niedostępna, zamyka się w sobie.
Znika gdzieś na całe popołudnia i niechętnie o tym mówi.
Przechodzi na wegetarianizm.
Do tej pory często zmieniała stroje – teraz ubiera się raczej skromnie, przestała chodzić na dyskoteki.
Rezygnuje ze swoich dotychczasowych zainteresowań.
Spotkała ciekawych i wartościowych ludzi, którzy chcą realizować ideały.
Ostatnio ubiera się na czarno, słucha muzyki heavy lub black-metal.
Przechodzi gwałtowne zmiany nastroju: tego samego popołudnia potrafi być na przemian wylewna i wesoła lub milcząca i poważna.
Nieoczekiwanie stal się bardzo religijny, sam czyta Biblię.
Moja córka angażuje się w wiele inicjatyw społecznych: na rzecz rodziny, pomocy dzieciom… – Aż pogubiłam się w tym, gdzie, co i kiedy.
Mój syn zaczął medytować.
Otrzymała od znajomego zaproszenie na spotkanie w firmie, w której dość szybko można zarobić dużo pieniędzy.
Nieraz odnoszę wrażenie, jakby był pod wpływem narkotyków.
Do niedawna myślał o studiach – teraz nauka go drażni, zastanawia się nad sensem zdawania matury.
Pewnego razu powiedział mi, że altruizm jest cechą ludzi słabych.
Niby mówimy tym samym językiem, a jednak od niedawna nie potrafimy się z nią porozumieć.
To dziwne, ale jakby strach poczucie humoru; wprawdzie dalej żartuje, ale robi to w sposób monotematyczny i cyniczny – śmieje się przede wszystkim z głupoty ludzkiej.
W jego pokoju pojawiły się nowe książki lub broszury o treści religijnej.
Zaczyna palić kadzidełka, uprawia jogę, medytację.
Pojawiło się coś nowego w jego zachowaniu; raz wyczuwam agresję, innym razem obojętność.
Interesuje się zjawiskami paranormalnymi, magią, okultyzmem.
Rysuje lub przyszywa do plecaka następujące znaki: „666„, „pentagram” (gwiazda pięcioramienna otoczona kółkiem), „głowa kozia„, „odwrócony krzyż„).
Likwiduje symbole religijne, które uważa za przejawy bałwochwalstwa.
Moja córka coraz poważniej podchodzi do życia – tylko dlaczego dostrzega przede wszystkim ciemne strony rzeczywistości: zagrożenie wojną atomową, wzrost przestępczości, zjawisko narkomanii, samobójstwa, rozwody itp., nieraz nawet cytuje dane statystyczne.
Przestaje oglądać telewizję, słuchać radia.
Bardzo dosłownie interpretuje pewne fragmenty Biblii.
Przestał spotykać się z dotychczasowymi przyjaciółmi.
Zaczyna interesować się reinkarnacją, naturalnymi metodami uzdrawiania, wróżbami, astrologią.
Stała się jakaś sztywna, pełna rezerwy.

Jak rozpoznać psychomanipulację? Symptomy zaangażowania w grupę psychomanipulacyjną

Już pierwszy kontakt z grupą otworzył całkowicie nowe widzenie świata (tzw. przeżycie kluczowe).
Obraz świata jest bardzo prosty i wyjaśnia rzeczywiście każdy problem.
W grupie znajdują Państwo wszystko, czego do tej pory na próżno szukaliście.
Grupa ma mistrza lub przywódcę, Ojca, Guru lub największego myśliciela, który jedynie posiada całą prawdę i często jest czczony jak Bóg.
Świat zmierza nieuchronnie ku katastrofie i tylko grupa wie, jak go uratować.
Grupa jest elitą. Pozostała ludzkość jest chora i zagubiona. Jeżeli nie będzie w grupie współuczestniczyć, nie może się uratować.
Grupa odrzuca naukę w szkołach i uczelniach. Jedynie nauka grupy jest uważana za wartościową i prawdziwą.
Grupa odrzuca racjonalne myślenie, umysł, rozum jako negatywne, sataniczne, nieoświecone.
Krytyka i odrzucenie przez stojących z zewnątrz jest właśnie dowodem, że grupa ma rację.
Grupa ocenia siebie jako prawdziwą rodzinę lub wspólnotę.
Grupa chce, by wszelkie dawne relacje z rodziną, przyjaciółmi i środowiskiem zostały zerwane, ponieważ przeszkadzają w rozwoju.
Grupa oddziela się od reszty świata poprzez: ubiór, żywienie, własny język, ograniczanie swobody w relacjach międzyludzkich.
Grupa żąda ścisłego posłuszeństwa regułom albo dyscypliny, ponieważ jest to jedyna droga do zbawienia.
Grupa narzuca sposób zachowań seksualnych, np.: kontakt z partnerami za zgodą kierownictwa, seks grupowy, całkowity zakaz kontaktów seksualnych dla osób niższych w hierarchii grupy,
Nigdy w ciągu dnia nie jesteście sami. Ktoś z grupy zawsze wam towarzyszy.
Grupa wypełnia cały wasz czas zadaniami, np.: sprzedażą książek, czasopism, werbowaniem nowych członków, udziałem w kolejnych kursach, medytacją.
Jeżeli obiecany przez grupę sukces bądź uzdrowienie nie nastąpią, grupa uzna, że sami Państwo są za to odpowiedzialni, ponieważ nie zaangażowaliście się dostatecznie lub nie wierzyliście dostatecznie silnie.
Członkami grupy powinni Państwo zostać natychmiast, już dzisiaj.
Nic istnieje możliwość uzyskania obiektywnego obrazu grupy, gdyż ważniejsze od refleksji jest przeżucie, zgodnie z zasadą: Tego nie da się po prostu wyjaśnić. Proszę przyjść do nas i wziąć udział w spotkaniu. biedy przeżyjecie – zrozumiecie.

10 próśb Twojego nadpobudliwego dziecka

Pomóż mi skupić się na jednej czynności. Proszę ucz mnie także poprzez zmysł dotyku. Potrzebuję, abyś poprowadził mnie za rękę.
Potrzebuję wiedzieć co zdarzy się za chwilę. Proszę stwórz mi bardzo uporządkowane otoczenie, gdzie wszystko będzie podporządkowane stałym zasadom. Daj mi wyraźnie znać gdyby miały nastąpić zmiany.
Poczekaj na mnie, ja ciągle jeszcze się zastanawiam. Proszę pozwól mi działać w moim własnym tempie. Jeśli zacznę się spieszyć, na pewno coś pomylę lub zrobię błąd.
Jestem w kropce, nie potrafię tego zrobić. Proszę zaproponuj mi możliwości wyjścia z trudnej dla mnie sytuacji. Potrzebuję dowiedzieć się jak można iść dalej, jeśli droga jest zablokowana.
Czy to jest dobrze? Ja potrzebuję to od razu wiedzieć. Zaraz po tym jak cos zrobię, szybko i szczegółowo pochwal to, co było dobrego w mojej pracy.
Nie zapomniałem, ja tylko za pierwszym razem nie usłyszałem Cię. Proszę dawaj mi tylko jedno drobne polecenie na raz. Poproś mnie, abym powtórzył Ci, co usłyszałem przed chwilą.
Nie pomyślałem, mnie już nie było. Proszę przypomnij mi, abym zatrzymał się, pomyślał i dopiero potem działał.
Ja zawsze pracuję tylko w danej chwili. Proszę dawaj mi tylko krótkie etapy pracy do wykonania, tak abym sam mógł ocenić, kiedy dojdę końca.
Wiem – znowu WSZYSTKO zrobiłem źle? Nagradzaj mnie choć za część dobrze wykonanego zadania, za poprawę, doskonalenie się, a nie za bycie doskonałym.
Dlaczego zawsze na mnie krzyczysz? Proszę doceń mnie, jeśli zrobię coś dobrze; pochwal jeśli uda mi się odpowiednio zachować. Przypominaj mi (i sobie) o moich dobrych i mocnych stronach, kiedy mam zły dzień.

Jak wychować rasowych chuliganów?

Od wczesnych lat należy dziecku dawać wszystko, czego tylko pragnie.
Trzeba śmiać się z jego nieprzyzwoitych i grubiańskich słów. Będzie się uważać za mądre i dowcipne.
Należy je odgradzać od wszelkich wpływów religijnych. Żadnej wzmianki o Bogu. Nie posyłać na religię, nie nakłaniać do Kościoła. Gdy dorośnie samo wybierze sobie religie i światopogląd.
Nie wolno mówić dziecku, że źle postępuje. Nigdy! Biedactwo gotowe nabawić się kompleksu winy. A co będzie, gdy później przydarzy mu się nieszczęście – np. gdy je zaaresztują za kradzież samochodu? Ile się nacierpi w przekonaniu, że całe społeczeństwo je prześladuje.
Konsekwentnie róbcie wszystko za dziecko: gdy porozrzuca dookoła rzeczy, sami je podnieście i połóżcie na swoim miejscu. W ten sposób nabierze przekonania, że odpowiedzialność za to, co robi, nie spoczywa na nim, lecz na otoczeniu.
Pozwalajcie dziecku wszystko czytać, wszystko oglądać w telewizji, wszystkiego spróbować. Tylko w taki sposób nabierze doświadczenia i pozna, co jest dla niego dobre, a co złe.
Kłóćcie się zawsze w jego obecności. Gdy wasze małżeństwo się rozleci, dziecko nie będzie zaszokowane.
Dawajcie mu tyle pieniędzy, ile zechce. Niech nic musi ich zarabiać. Byłoby rzeczą tragiczną, gdyby musiało się tak męczyć, jak wy kiedyś.
Zaspokajajcie wszystkie jego życzenia. Niech odżywia się jak najlepiej. używa trunków i narkotyków, ma wszystkie wygody. Gdyby odczuwało jakiś brak, nie będzie sobą, stanie się człowiekiem nerwowym, obdarzonym kompleksami.
Stawajcie zawsze w obronie dziecka. Obojętnie z kim popadnie w konflikt z policją, nauczycielami czy sąsiadami. Nie wolno dopuścić. by dziecku ktoś wyrządził krzywdę, tylko ono może bezkarnie krzywdzić innych (poczynając od babci, kolegów itp.)

Jeśli mimo takiej wolności i przywilejów, jeśli mimo tylu dowodów waszej miłości, dziecko wam się uda i nic wyrośnie z niego chuligan, to nie potrzebujecie winić samych siebie. Zrobiliście sami. co tylko się dało, aby je zepsuć. Po prostu dziecko nie zrozumiało waszego poświęcenia.

Policja w Houston, Teksas, USA (za: „Najjaśniejsza Rzeczypospolita”)

NIE psuj mnie. Dobrze wiem, że nie powinienem mieć tego wszystkiego, czego się domagam. To tylko próba sił z mojej strony.
NIE bój się stanowczości. Właśnie tego potrzebują – poczucia bezpieczeństwa.
NIE bagatelizuj moich złych nawyków. Tylko ty możesz pomóc mi zwalczyć zło, póki jest to jeszcze w ogóle możliwe.
NIE rób ze mnie większego dziecka niż jestem. To sprawia, że przyjmują postawą głupio dorosłą.
NIE zwracaj mi uwagi przy innych ludziach, jeśli nie jest to absolutnie konieczne. O wiele bardziej przejmuję się tym, co mówisz, jeśli rozmawiamy w cztery oczy.
NIE chroń mnie przed konsekwencjami. Czasami dobrze jest nauczyć się rzeczy bolesnych i nieprzyjemnych.
NIE wmawiaj mi, że błędy, które popełniam, są grzechem. To zagraża mojemu poczuciu wartości.
NIE przejmuj się za bardzo, gdy mówię, że cię nienawidzę. To nie ty jesteś moim wrogiem, lecz twoja miażdżąca przewaga.
NIE zwracaj zbytniej uwagi na moje drobne dolegliwości. Czasami wykorzystuję je, by przyciągnąć twoją uwagę.
NIE zrzędź. W przeciwnym razie muszę się przed tobą bronić i robię się głuchy.
NIE dawaj mi obietnic bez pokrycia. Czuję się przeraźliwie stłamszony, kiedy nic z tego wszystkiego nie wychodzi.
NIE zapominaj, że jeszcze trudno mi jest precyzyjnie wyrazić myśli. To dlatego nie zawsze się rozumiemy.
NIE sprawdzaj z uporem maniaka mojej uczciwości. Zbyt łatwo strach zmusza mnie do kłamstwa.
NIE bądź niekonsekwentny. To mnie ogłupia i wtedy tracę całą moją wiarę w ciebie.
NIE odtrącaj mnie, gdy dręczę cię pytaniami. Może się wkrótce okazać, że zamiast prosić cię o wyjaśnienia, poszukam ich gdzie indziej.
NIE wmawiaj mi, że moje lęki są głupie. One po prostu są.
NIE rób z siebie nieskazitelnego ideału. Prawda na twój temat byłaby w przyszłości
NIE wyobrażaj sobie, iż przepraszając mnie, stracisz autorytet. Za uczciwą grę umiem podziękować miłością, o jakiej nawet ci się nie śniło.
NIE zapominaj, że uwielbiam wszelkiego rodzaju eksperymenty. To po prostu mój sposób na życie, więc przymknij na to oczy.
NIE bądź ślepy i przyznaj, że ja też rosnę. Wiem, jak trudno dotrzymać mi kroku w tym galopie, ale zrób co możesz, żeby nam się to udało.
NIE bój się miłości, nigdy.

(tekst anonimowy)

Przypowieść o orle – przestroga dla rodziców

„Pewnego razu na podwórze gospodarskie upadło orle jajo i znalazło się w zagrodzie dla kurcząt. Orlątko wykluło się i wychowało, a ponieważ jedynym światem jaki znało, był świat kurcząt, uważało, że i ono jest kurczakiem. Rozmarzone wielokrotnie spoglądało na bezchmurne niebo, gdzie szybowały piękne, olbrzymie orły Jednak matka kwoka zawsze powtarzała: latanie nie jest dla ciebie, jesteś tylko kurczęciem, ty tego nie potrafisz robić, nie uda ci się, nie masz takich zdolności Orlątko uwierzyło w to, że nie jest zdolne wzbić się w górę i latać, dlatego grzebał w ziemi na podwórzu wraz z innymi kurczętami. Upłynęło wiele czasu, aż pewnego dnia na podwórze gospodarskie przyleciał piękny, potężny orzeł, który rozpoznał w grzebiącym w ziemi ptaku młodszego brata i powiedział mu: Przecież możesz wzbić się w niebo, by szybować wysoko ponad górami. Młody orzeł tak uczynił uwierzył w swoje możliwości, rozpostarł swe skrzydła i odleciał, nareszcie czując się wolnym i spełnionym.”

W załączniku nr 1 wykorzystano materiały udostępniane uczestnikom jesienego seminarium „Drzewo” zorganizowanego przez Poznańskie Centrum Kultury i Edukacji „Provocare„, Studenckie Koło Ekopedagogów. Szkoła Podstawowa nr 83 „Łejery” w Poznaniu, 1996; przypowieść o orle zaczerpnięta z opracowania Anny i Lecha Zwoleńskich

Gdy dziecko ma problem w szkole

Zasada I:
Pozwól mu mieć ten problem – jest jego, nie twój. Rodzic przeżywa często lęk, troskę, rozczarowanie, zakłopotanie, irytację, oburzenie, gniew. Okazując te uczucia, wysyła do dziecka komunikat: „Nie mów mi o swoich problemach, ponieważ nie mogę ścierpieć myśli, że coś jest nie w porządku”.
Zasada II:
Zasada odrębności. Aby kogoś wspierać w rozwiązaniu problemu, udzielający pomocy musi uszanować jego odrębność; dziecko, które jest bardziej samodzielne i silniejsze, lepiej zatroszczy się o siebie. Stosowanie tej zasady w życiu jest trudne, gdyż rodzice mają zazwyczaj pomysł na swoje potomstwo i modelują je tak, jak chcieliby, by postępowało.

Gdy dziecko dostaje złe oceny

Akceptuj stopnie dziecka – ocena nie świadczy o jego wartości.
Słuchaj aktywnie – pomoże mu to określić problem i znaleźć rozwiązanie.
Możesz wysyłać komunikaty typu „Ja” – poinformujesz o tym, co czujesz, o niepokoju wywołanym słabymi wynikami.
Unikaj krytyki – dziecko negatywnie ocenione w szkole nie potrzebuje więcej negatywnych zwrotów, szczególnie od rodziców; nie podejmuj w takich sytuacjach rozmów o przyszłości, np. o studiach -frustracja może się pogłębić.
Okaż dziecku pełną akceptację – powinno wiedzieć, że jest kochane bez względu na to, jakie osiąga wyniki w szkole.

Osiem sposobów poprawienia obrazu siebie u dziecka

Upewnij się, że twoje dzieci wiedzą, że są wartościowe właśnie dlatego, że istnieją. Mów im, że to, czy są kompetentne czy wybitne pod jakimś względem, nie zmieni twojej miłości do nich.
Bądź czujny na oznaki poczucia niskiej wartości własnej. Pamiętaj, że zdrowy obraz siebie nie jest tym samym, co próżność lub duma. Jest po prostu uczciwym zaakceptowaniem tego, kim się jest. Ktoś, kto musi się przechwalać swoimi osiągnięciami, ma prawdopodobnie zniekształcony własny wizerunek.
Pomóż dziecku zbudować uczciwy obraz siebie. Ignorowanie jego słabości w tym nie pomaga, lecz nie bądź sędzią. Młodzi ludzie muszą nauczyć się akceptować porażki i cenić swoje silne strony.
Pomóż dziecku odkryć jego niepowtarzalny talent. Każdy ma w sobie coś szczególnego. Daj mu szansę spróbowania wielu rodzajów zajęć/zainteresowań, by mogło odkryć własne uzdolnienia i dary, o których nigdy nie myślałeś.
Stwórz w domu atmosferę zaufania. Dzieci, które potrafią się dzielić swoimi uczuciami w intymnej rodzinnej atmosferze (rozmawiać o miłości, rozczarowaniach, osiągnięciach i niepowodzeniach), są naprawdę szczęśliwe i mają mało problemów z obrazem samych siebie.
Upewnij się, że wizerunek dziecka, jaki mu komunikujesz, nie jest zniekształcony twoimi pragnieniami czy rozczarowaniami. Dzieci w dużym stopniu postrzegają siebie poprzez „lustro” tego, jak widzą je rodzice. Dopilnuj, by obraz nie był „wykrzywiony” przez twoje własne plany.
Ceń i szanuj wszystko w twoim dziecku, nie tylko jakieś specjalne, wyjątkowe rzeczy. Podkreślaj pozytywne cechy kryjące się w każdej małej wadzie i hojnie chwal jego mocne strony.
Spraw, aby dziecko czuło się bezpiecznie, będąc tym, kim jest. Osiągniesz to, okazując mu miłość i przebaczenie, niezależnie od tego, co robi. Karć je, lecz nigdy nie używaj kary jako formy zemsty. Dzieci mają wyraźne poczucie sprawiedliwości i wiedzą, kiedy jesteś sprawiedliwy. Nie nadużywaj ich zaufania.

Źródło: Hart A.: Twoje dziecko i stres. Jak rozpoznawać oznaki stresu i przeciwdziałać mu. Warszawa, Rodzinny krąg, 1995, s. 159.

Bajka dla nauczycieli

Pewnego razu zwierzęta postanowiły zrobić coś dla rozwiązania problemów współczesnego świata. Podjęty decyzję o pilnej potrzebie założenia Nowej Szkoły. Powołano Komitet Szkolny złożony z niedźwiedzia, sarny i bobra. Dyrektorem mianowano jeża. W programie szkolnym umieszczono następujące przedmioty: bieganie, wspinanie się, latanie i pływanie. W celu lepszej organizacji postanowiono, że wszystkie zwierzęta będą uczyły się wszystkich przedmiotów w taki sam sposób.
Kaczka osiągnęła najlepsze wyniki w pływaniu, okazała się nawet lepsza od nauczyciela. Niestety, z latania otrzymała tylko 3 + , a z biegiem zupełnie nie dawała sobie rady. Z tego powodu została skierowana na dodatkowe zajęcia wyrównawcze. Podczas gdy inni trenowali pływanie, kaczka uczyła się biegać. Po pewnym czasie jej powykrzywiane nóżki tak były zmęczone, że osiągała tylko przeciętne wyniki w pływaniu. Wiewiórka otrzymała 6 z wspinania się, ale bardzo frustrowały ją lekcje latania, ponieważ nauczyciel wymagał startu z czubka drzewa. Długie ćwiczenia spowodowały znaczne obniżenie ocen z wspinania się i biegania. Orzeł był dzieckiem problemowym, często strofowanym. Na lekcjach wspinania potrafił znaleźć się na szczycie drzewa szybciej niż inni uczniowie, tyle że chciał robić to na własny sposób. Królik rozpoczął zajęcia z biegania jako najlepszy w klasie, ale dodatkowe lekcje pływania były powodem jego załamania nerwowego. Został skierowany do szkoły specjalnej na obserwację psychologiczną. W tej szkole jedynym przedmiotem było pływanie. W końcu roku szkolnego nienormalny łosoś okazał się najlepszy w pływaniu, a także w bieganiu, wspinaniu się i lataniu W nagrodę poproszono go o wygłoszenie mowy na zakończenie roku szkolnego.
Pies preriowy trzymał się z daleka od szkoły, ponieważ Komitet Szkolny nic zaakceptował kopania jako przedmiotu. Zaprzyjaźnił się z borsukiem i został jego pomocnikiem. Później dogadali się z dzikimi świniami i założyli szkołę prywatną, która wkrótce okazała się sukcesem.
Szkoła, która pragnęła zająć się rozwiązywaniem problemów współczesnego świata została zamknięta. Zwierzęta odzyskały wolność.

Test dla dzieci w wieku 3 – 15 lat

Ten test przeznaczony jest dla rodziców. Ma zastosowanie do dzieci w różnym wieku, ponieważ, predyspozycje do szczęścia nie zależą od tego, czy dziecko ma trzy czy piętnaście lat.

Jako niemowlę dziecko płakało w nocy:
1. bardzo często;
2. czasami
3. rzadko;
Dziecko uśmiecha się:
1. rzadko;
2. czasami;
3. bardzo często;
Dziecko śmieje się:
1. z trudem;
2. niewiele;
3. bardzo łatwo;
Jeśli podajemy dziecku danie, które szczególnie lubi:
1. nie okazuje niczego, ale gdy spytamy, czy jest zadowolone, odpowie, że tak
2. samo z siebie mówi, że jest zadowolone;
3. okazuje spontaniczną radość;
Dziecko jest zdolne marudzić:
1. kilka godzin;
2. godzinę lub dwie;
3. kilka minut;
Kiedy dziecko się skaleczy:
1. skarży się gwałtownie;
2. skarży się, ale zachowuje się spokojnie;
3. jest złe, ale się nic skarży;
Kiedy dziecko ma złe oceny i spotyka się z wymówkami:
1. wpada w depresję;
2. psuje mu się humor;
3. zachowuje się beztrosko;
W obce rodzeństwa i kolegów dziecko:
1. łatwo popada w agresję;
2. nie jest ani agresywne, ani szczególnie miłe;
3. jest bardzo miłe;
Kiedy dziecko towarzyszy nam w czasie zakupów:
1. zawsze domaga się zabawki lub słodyczy, a jeśli mu się odmawia, robi z tego tragedię;
2. prosi o zabawkę lub słodycze, ale jeśli spotka się z odmową, nic protestuje;
3. o nic nie prosi;
Dziecko lubi:
1. bardzo niewiele potraw i to jest problem;
2. wystarczająco dużo potraw, aby nic stanowiło problemu;
3. praktycznie wszystko;
Kiedy dziecko przegrywa w grze:
1. bardzo źle to znosi;
2. nie jest zadowolone, ale szybko się godzi;
3. jest mu wszystko jedno;
Kiedy dziecko jest chore, opieka nad nim jest:
1. bardzo trudna;
2. nie stwarza problemów;
3. niezwykle łatwa;
Dziecko pożycza swoje zabawki:
1. bardzo niechętnie;
2. tylko przyjaciołom;
3. bardzo chętnie;
Kiedy dostaje słodycze, dziecko:
1. siara się wszystkie zatrzymać dla siebie;
2. poczęstuje, kiedy mu się powie, żeby to zrobiło;
3. częstuje spontaniczni;
Kiedy prosi się dziecko o przysługę:
1. robi to zawsze z przymusem;
2. zależnie od lego, o co chodzi, robi (o mniej lub bardziej chętnie;
3. zawsze wyświadczają chętnie;
Rano, po przebudzeniu dziecko:
1. długo dochodzi do swojej formy;
2. dochodzi do formy po chwili;
3. od razu jest w formie;
Wobec zwierząt dziecko jest:
1. zupełnie obojętne albo boi się ich;
2. zwierzęta jako takie nic interesują go, ale może zainteresować się jednym;
3. bardzo lubi zwierzęta;
Jeśli dziecko musi dość długo zostać samo:
1. znosi to bardzo źle;
2. nic lubi tego, ale znosi dobrze;
3. akceptuje (o bez problemu.)
Dziecko nudzi się:
1. bardzo często;
2. czasami;
3. nigdy;
Dziecko śpi:
1. na ogół nerwowo;
2. normalnie, ale czasem nerwowo;
3. zawsze bardzo spokojnie;
Dziecko nawiązuje przyjaźnie:
1. bardzo trudno, nawet jeśli bardzo się stara;
2. pod warunkiem, że bardzo się stara;
3. bardzo łatwo i szybko;
Dziecko podśpiewuje sobie bez specjalnego powodu:
1. nigdy;
2. czasami;
3. często;

Liczymy ilość krzyżyków przy każdej z trzech liter.

Wyniki

17 – 22 odpowiedzi a:
Dziecko jest pesymistyczne i wymagające wobec życia, co nie ułatwi mu osiągnięcia szczęścia. Cokolwiek by otrzymało, zawsze może czuć się zawiedzione, rozgoryczone i uważać, że zasługuje na coś lepszego. Trzeba by je nauczyć więcej myśleć o innych, to mogłoby mu pomóc.

17 – 22 odpowiedzi b:
Dziecko nic ma realnych predyspozycji do szczęścia, ale umie przystosować się do okoliczności. Powiedzmy, że umie robić dobrą minę do złej gry. Szczęście nic przyjdzie mu łatwo, ale też niełatwo popadnie w stan nieszczęśliwości.

17-22 odpowiedzi c:
Dziecko ma cudowny i całkowicie wyjątkowy dar osiągania szczęścia. Urodziło się, aby być szczęśliwe, i cokolwiek by mu się przytrafiło, zawsze będzie umiało cieszyć się życiem.

10 – 16 odpowiedzi a i 10 – 16 odpowiedzi b:
Dziecko chciałoby, jak to się mówi, kupić, a nie wydać pieniędzy”, inaczej mówiąc, chce niemożliwego. Jest typem człowieka nie usatysfakcjonowanego, który nie potrafi zadowolić się tym, co życie mu ofiarowuje. Trzeba uczyć je być mniej wymagającym i z uśmiechem poprzestawać na małym.

10-16 odpowiedzi a i 10 – 16 odpowiedzi c:
Dziecko rozdarte między dwie przeciwstawne osobowości: wymagającą i roszczeniową oraz ugodową i epikurejską. Ta zmienność niesie dziecku trudne chwile, kiedy nic nie wydaje mu się dobre, ale też i takie, kiedy docenia życie nie szukając dziury w całym. Tak więc. można powiedzieć, że dziecko ma predyspozycje do osiągnięcia szczęścia chwilowego.

10 – 16 odpowiedzi b i 10 – 16 odpowiedzi c:
Dziecko ma predyspozycje do osiągnięcia szczęścia, z jednym wszakże zastrzeżeniem: za często zdarza mu się (może to się zmienić i zaniknąć) porównywać się z innymi i pragnąć tego. co mają inni. Ta skłonność nie jest jednak dominująca i może ulec złagodzeniu.

poniżej 10 odpowiedzi z każdej litery:
Dziecko jest doskonale „normalne”, Można powiedzieć, że nie ma szczególnych predyspozycji do szczęścia, ale też nie jest skłonne brać życie tragicznie. Taki wynik osiąga większość dzieci.